Miłość w piekle szariatu.
Wspólne życie młodej Hiszpanki Maríi i przystojnego Afgańczyka Nasrada przypominało piękny sen. Pewnego dnia postanowili jednak opuścić Europę i wyruszyć do Afganistanu. Wyjazd stał się początkiem wieloletniej udręki. Islamski kraj okazał się dla młodej dziewczyny więzieniem, a burka, okrywająca Maríę od stóp do głów, jego symbolem.
W państwie talibów kobieta jest własnością mężczyzny. Cudzoziemki traktuje się jeszcze gorzej. Czy można uciec z tego więzienia? Czy miłość męża pozwoli Maríi przetrwać ten koszmar?

Burka miłości pokazuje, jak władza w rękach despotów i dyktatorów skazała kobiety na życie w warunkach ekstremalnie podłych i uwłaczających godności człowieka. Jest też jednak dowodem na to, że miłość nie zna granic - żadnych.
Katarzyna Glinka

Życie kobiet w rządzonym przez talibów Afganistanie we wstrząsającym reportażu znanej dziennikarki.

Burka nie waży nic, ale czujesz się w niej jak za żelaznymi kratami; gdyby była z ołowiu nie przytłaczałaby bardziej. To nie klaustrofobia, to utrata tożsamości: pod burką jesteś nikim...

Kraj rządzony przez talibów był światem, gdzie kobiety nie miały żadnych praw. Gdzie mogły być sprzedawane jak zwierzęta. Gdzie nie mogły wychodzić same na ulicę, iść do lekarza, pracować ani się uczyć. Gdzie nie mogły głośno mówić ani się śmiać. Gdzie żyły w lęku, upokorzeniu i upodleniu. Gdzie za odsłonięcie twarzy groziło ukamienowanie. Gdzie odbywały się publiczne egzekucje. Gdzie byłe lekarki, prawniczki i nauczycielki musiały pogodzić się z tym, że są i pozostaną nikim. Czy rzeczywiście się pogodziły? Przeczy temu działalność Rewolucyjnego Stowarzyszenia Kobiet Afganistanu (RAWA), które walczyło z narzuconą przez rząd talibów dyskryminacją kobiet. Istnienie tajnych szkół prowadzonych przez kobiety dla kobiet. Tajnych bibliotek i kompletów, na których kobiety uczyły się czytać i pisać. I dowiadywały się, że mają prawo żyć inaczej...Ta książka to przejmujący obraz życia Afgańczyków, potępienie fundamentalizmu i hołd złożony odwadze i nadziei Afganek, dla których burka nie jest już symbolem zniewolenia.