Edzio, puchacz Jerzy i miś Antoni wyruszają na poszukiwanie nowego domu. Docierają na nieznaną im wcześniej polanę, spotykają tam Pana Kota i pierwszy raz w życiu... ludzi. Ludzie? To oni naprawdę istnieją?

Funia to bardzo dzielna i samodzielna mała wiewiórka. Nadszedł czas, kiedy wiewiórki zbierają i przynoszą do domu zgromadzone jesienią zapasy jedzenia na zimę. I Funia chce to wszystko zrobić SAMA!
Do biegu! Gotowa! Start!
Czy na pewno Funia nie potrzebuje pomocy przyjaciół?
I czy wśród zabawnych przygód i wielkich starań mała wiewiórka przekona się, że nieraz trzeba większej odwagi, by przyjąć pomoc, niż samemu podejmować się zbyt trudnych zadań?

Od huku pocisków drżą położone wśród gór wioski. To tam mieszkają one - niezłomne kobiety, do których o pomoc zwraca się dowództwo włoskich wojsk. Część z nich to jeszcze dzieci, część już staruszki, wszystkie jednak co rano w wojskowych magazynach pakują do koszy prowiant, leki i amunicję i ruszają ścieżkami ku górskim szczytom, które pokonać umieją tylko one. Wojna odebrała im wszystko łącznie z przyszłością, tłamsząc je w teraźniejszości przesyconej ubóstwem i trwogą. Lecz mimo niebezpieczeństw czających się na każdym kroku, mimo białych diabłów - strzelców wyborowych armii wroga - którzy trzymają je na muszce, one wspinają się godzinami, brodząc w śniegu, by wesprzeć walczących żołnierzy. To Tragarki, które w piekle alpejskiego frontu dźwigają nie tylko życie.Książką "Skalny kwiat" Ilaria Tuti oddaje hołd odwadze i hartowi ducha kobiet, zdolności do wyrzeczeń skromnych, lecz gorąco pragnących pokoju góralek, które z narażeniem życia wspierały żołnierzy w czasie I wojny światowej."Ilaria Tuti konstruuje pełną napięcia powieść, w której ani jedno słowo nie jest zbędne, ani jeden opis nie służy wyłącznie dekoracji: rany na obolałych plecach dziewcząt, mroczne oczy żołnierzy, skromny posiłek spożyty w milczeniu, powstrzymywane łzy i rzadki śmiech stanowią przepiękne fragmenty epickiej i zarazem zwięzłej opowieści".Corriere della Sera

Czy trzeba mieć nadprzyrodzone moce, by zostać superbohaterem?

Nazywam się Basia Łuczak, mam trzynaście lat i dwóch wspaniałych braci: małego Kubusia, prawdziwego czarodzieja (sami zobaczycie!), i starszego Adama, który opiekuje się nami, odkąd straciliśmy rodziców. Jasne, brakuje nam wielu wygód, ale to nie za nimi tęsknię...Chcę żyć w świecie, w którym ludzie szanują przyrodę i siebie nawzajem! Dlatego razem z Filipem, Oskarem, Bonkiem i Tosią zakładamy Klub Superbohaterów by pomagać innym i chronić naturę. I żeby stawić czoło złu, które zatruwa nasze miasteczko...

Czy znaleziona pod podłogą szmaragdowa ważka to znak, że ktoś już wcześniej próbował się z nim rozprawić?