Mroczna opowieść o człowieku, który kolekcjonuje skrawki życia innych ludzi i tworzy z nich sekretną wystawę w piwnicy swojego domu. Styl powieści też przypomina wystawę.

Zamknij oczy. Weź głęboki wdech. Czy czujesz zapach tuż po pierwszej letniej burzy? Czy może być piękniej?Olga po kilku latach gonitwy za karierą w wielkim mieście postanawia zrobić sobie wolne. Wyjeżdża do małej malowniczej wsi nad jeziorem na północy Polski. Właśnie to miejsce wybrała przed laty jej babka - Tereska, po której Olga odziedziczyła duży dom. To w nim postanawia się teraz zaszyć, by poukładać przeszłość i wymazać bolesne wspomnienia. Przypadkiem jednak stanie przed trudnym zadaniem odkrycia pilnie strzeżonej rodzinnej tajemnicy.W rozliczeniu z przeszłością pomaga Oldze przyjaciel z dzieciństwa Gustaw, znany artysta, któremu dziewczyna pozuje do obrazów. Gdy między nimi zaczyna iskrzyć, pojawia się młody i intrygujący Krzysztof, który kiedyś uratował Oldze życie.W starym domu Olga odkrywa rodzinne pamiątki i poznaje bolesną przeszłość. Czy dostrzeże też szczęście i miłość, które są bliżej, niż można przypuszczać?

Irlandia. W położonym na odludziu, zaniedbanym wiejskim dworze mieszka wdowa Josie. Doświadczywszy w życiu gorzkich rozczarowań, w samotności rozpamiętuje niewykorzystane szanse i stracone złudzenia. Jednak gdy w jej domu przypadkowo znajduje schronienie groźny terrorysta McGreevy, Josie staje przed koniecznością wyboru, który może kosztować ją życie.W targanym wewnętrznymi sprzecznościami kraju, gdzie patriotyzm i przemoc są pojęciami nierozerwalnymi, żadne rozwiązanie nie wydaje się do końca słuszne...

"Dom zatrutej strzały" to powieść, której nie brakuje żadnego z atrybutów dobrego klasycznego kryminału. Jest więc stare domostwo skrywające sekret dwojga kochanków, jest tajemnicze narzędzie zbrodni, są piękne kobiety i młody adwokat idealista, a przede wszystkim niepowtarzalny detektyw Hanaud - gwiazda francuskiej Sureté - którego musiała mieć w pamięci Agata Christie, tworząc postać inspektora Poirota.

Cztery kobiety spotykają się na wspólnej terapii. Każda z nich miała inne, ale zawsze skomplikowane relacje z matką. To wpłynęło na wybory życiowe bohaterek. Karolina jest nauczona bezwzględnego posłuszeństwa, Katarzyna była zakonnicą, z kolei Daria jest niechcianym przez matkę dzieckiem, którym zajmował się ojciec, Łucja była zaś wychowywana na arystokratkę traktującą mężczyzn jako środek do osiągnięcia celu. Terapeutka wyznacza listę poleceń do wykonania. Zadania są nietypowe, a każde przybliża bohaterki do odzyskania zachwianej równowagi. Czy to się uda? Czy nauczą się kochać i szanować siebie?

Chciałam jedynie podążać za głosem swojego serca.Zamiast tego zgubiłam swoją duszę.Chciałam wyznać mu swoje sekrety, a przypadkowo stał się jednym z nich.

Chloe Rivers nie sądziła, że będzie miała tajemnice przed swoim najlepszym przyjacielem, ale nie mogła też przypuszczać, że się w nim zakocha. Kiedy w końcu zdecydowała się wyjawić mu swe uczucia, chłopak ją odrzucił.
Gavin Rhodes nie spodziewał się zdrady. Chloe od zawsze stanowiła jedynie zakazaną fantazję - była słodka, piękna, kusząca. Jednak, gdy w końcu nadarzyła się okazja, chłopak popełnił swój największy błąd.A teraz jest już za późno.
Cztery lata po katastrofalnej tragedii ścieżki życiowe Chloe i Gavina ponownie się krzyżują. Młodzi, ścigani błędami przeszłości, muszą pogodzić się z tym, co ich spotkało. Walczą przy tym z emocjami, które prowadzą ich wprost do miejsca, w którym rozpoczęła się cała ta historia.
Do domku na drzewie.

Powieść o poszukiwaniu siebie, o tym, że możemy się odnaleźć zupełnie nie w tym obszarze i nie w tym kierunku, w jakim od zawsze zmierzało nasze życie.

I o tym, że prawdziwe szczęście może zdarzyć się tam, gdzie właściwie nie powinno nas być. I tak bardzo obok życia, które prowadziliśmy do tej pory.

Opowiada o miłości, która, zdaniem "porządnych" ludzi, nie miała prawa się wydarzyć. Akcja dzieje się w środowisku prawniczym, młoda adwokatka zakochuje się w swoim kliencie, którego poznaje w areszcie śledczym. Łatwo oczywiście nie będzie, ale czy dla miłości istnieją jakieś przeszkody?

Pomimo nieprzyjemnych doświadczeń życiowych Lena i Marcin nie rezygnują z miłości, planując ślub. Choroba chłopaka postępuje, ale Marcin się nie poddaje. Lena nadal nie odzyskała w pełni pamięci i wciąż jest pozbawiona wspomnień sprzed wydarzeń, które ich połączyły. Granie na skrzypcach to jedna z niewielu rzeczy ocalonych z pełnej niewiadomych przeszłości.Lenę wciąż wspiera 17-letnia Ada, młoda matka, wokół której nieustannie kręci się Leszek. Ten z kolei ma na głowie utrzymanie trzech młodszych sióstr, matki i schorowanego ojca. Wracający z zagranicy brat Ady - Sebastian, pojawia się znienacka w życiu siostry, podobnie jak i ojciec Marcina - Jan.Co sprowadza mężczyzn do Gdańska?Czy relacja narzeczonych przetrwa tę próbę?Anna Ziobro ponownie zabiera nas w nadmorską podróż, przepełnioną marzeniami i tęsknotą za tym, co utracone.

Główni bohaterowie wydają się prości, a przy tym niezwykle fascynujący. Idealistyczny Don Kichot na swoje (nie)szczęście bierze sobie na giermka roztropnego, materialistycznego prostaczka Sancho Pansę. Zestawienie ich cech daje idealne antynomie, które na kartach opowiadanej historii doskonale się uzupełniają (ruchliwość - lenistwo, dworność - niechlujstwo, zuchwalstwo - tchórzliwość, górnolotne myśli - ludowa prostota, myślicielstwo - gadulstwo etc.) Mimo tych różnic zawiązuje się między nimi głęboka przyjaźń, początkowo kupowana zyskiem - przyszłe zarządzanie wyspą - i nie zostaje przerwana mimo sromotnych, permanentnych porażek, bo jak to Don Kichot zauważa: "Niepowodzenia są plonem rycerstwa"[1]. Ta wierność giermka staje się stopniowo bardzo symboliczna, ma charakter religijny, ale też tylko ona wpływa na pozytywny stosunek czytelnika do tegoż bohatera. Trzeba wspomnieć też o ich towarzyszach - wychudłej szkapie, uroczo nazwanej Rosynantem i poczciwym przyjacielu ośle, Siwku. Przyjaźń ludzko-zwierzęca, dzikie przestrzenie zbliżają ludzi do życia zgodnie z naturą.Podróż w tej powieści to dla bohaterów nie tylko przygoda, ale i próba zrozumienia swojej tożsamości, zrozumienia życia, próba stworzenia celu i sensu życia. To ustawiczne odkrywanie życia we wszystkich jego aspektach i jednoczesne zgłębianie własnej istoty, możliwość przemiany i próba odnowy źle skonstruowanego świata. Wiele przygód wiąże się ze złymi, zepsutymi, zgniłymi moralnie ludźmi (pan karzący sługę, galernicy, książę kpiący ze szlachcica). Na ich tle tytułowy bohater zdumiewa nas prawością, szlachetnością zamierzeń, elokwencją, erudycją płynącą ze słów, co jest szczególnie widoczne w drugim tomie, w którym autor wkłada w usta bohatera swoje własne myśli i spostrzeżenia płynące z doświadczenia, że słuchający go ludzie nie potrafią ostatecznie zawyrokować o jego szaleństwie. Wszystkie jego idee, myśli, cała jego istota duchowa to coś najwspanialszego, górnolotnego i nieskazitelnie pięknego, ale zamienione w czyn staje się bezdenną głupotą wartą śmiechu lub pożałowania.Żonglowanie tonami komediowymi obok tragicznych, stylem wzniosłym obok prozaicznego i obecność metanarracji przy zwykłej opowieści to zabiegi literackie, które wspaniale się uzupełniają, tworząc, a lepiej byłoby powiedzieć - wyprzedzając powieść europejską o jakieś kilkaset lat. Zwłaszcza druga część zawiera pewne eksperymenty, którymi nie pogardziłby współczesny pisarz. Na przykład jest tam fragment, w którym Don Kichot każe sobie opowiedzieć o wydanej właśnie książce, opisującej jego własne losy, a w rzeczywistości będącej tomem pierwszym omawianego dzieła. Dzieło owo przysparza szlachcicowi wielu wielbicieli-kpiarzy (dworek z księciem i księżniczką, gospodarz oprowadzający bohatera na ośle z tablicą informującą przechodniów, z kim mają do czynienia). Spotkanie z poetami, pisarzami staje się pretekstem do podjęcia refleksji estetyczno-literackich. Sam Cervantes ukrywa się w powieści jako tłumacz arabskiego pisarza Sidi Hammetta. Zawarty jest też tam ambiwalentny stosunek do literatury romansowej, rycerskiej, powieści pikarejskiej, którą z jednej strony krytykuje, a z drugiej - składa jej hołd. Sam Don Kichot jest wielkim czytelnikiem współczesnych mu dzieł, które to dzieła sprowokują go do udania się w świat. Mógł nie uciekać od codzienności, ale wybrał drogę marzycielską, podyktowaną mu przez książki, porzucił życie Alonsa Quijano i stworzył się na nowo, i co najważniejsze - był tym, kim chciał być. Cervantes odwdzięczył się też cenzorom, uosabianym przez księdza, który z powodu lenistwa zakwalifikował wszystkie pozycje do jednej kategorii z napisem "wyrzucić" ("dzieła dobre za grzeszników płacą"[2]). Osią główną fabuły są przygody przemyślnego szlachcica, ale powieść w dużej mierze koncentruje się też na epizodach, które są bardzo rozbudowane i stanowią o dodatkowej atrakcyjności utworu, lecz skupienie się na nich zajęłoby tyle samo teksu, ile wymaga wątek główny.